«جاماندگان» (The Holdovers) آخرین اثر الکساندر پین، کارگردان آثاری چون «درباره اشمیت» (About Schmidt)، «راه‌های جانبی» (Sideways) و «نبراسکا» (Nebraska) است. این اثر در فستیوال اسکار ۲۰۲۴ نامزد دریافت پنج جایزه، از جمله جایزه بهترین فیلم، بهترین بازیگر نقش اول مرد، بهترین بازیگر نقش مکمل زن و ... شده است.
جاماندگان تصویری از افسردگی و تنهایی آدم‌هایی است که در جامعه جایی ندارند. هر کدام داستانی دارند که باعث شده تا رفتارهای عجیب و غریبی داشته باشند. مایکل پین توانسته داستان‌های تلخ این آدم‌ها را با یک لایه کمدی، برای مخاطب جذاب و دوست‌داشتنی کند. این اثر فیلمی است که به انسان می‌پردازد و اصطلاحا از آن فیلم‌های حال خوب کن سینما است که این روزها کمتر به آن برمی‌خوریم.
از همه جا مانده...
داستان از یک صبح کریسمسی در مدرسه شبانه‌روزی بارتون آغاز می‌شود. همه در تدارک جمع کردن وسایلشان برای رفتن به تعطیلات هستند. پل هانهم، معلم تاریخ بداخلاق مدرسه، مجبور می‌شود که تعطیلات را به‌منظور مراقبت از دانش‌آموزانی که به تعطیلات نمی‌روند، در مدرسه بماند. مری، سرپرست آشپزخانه مدرسه که به تازگی پسرش را در جنگ ویتنام از دست داده است نیز عزادار است و قصد ندارد مدرسه را ترک کند. پنج دانش‌آموز نیز که خانواده‌هایشان در تعطیلات جایی برای آن‌ها نداشته‌اند در مدرسه می‌مانند.
پس از گذشته چند روز از تعطیلات، چهار دانش‌آموز دیگر می‌روند و هانهم، مری و دانش‌آموزی به نام انگس گری باقی می‌مانند. حال این سه نفر جاماندگانی واقعی هستند که در تعطیلات هیچ کسی را برای دیدن و هیچ جایی برای رفتن ندارند.
مایکل پین؛ کارگردان بازنده‌ها
اگر به کارنامه فیلم‌سازی پین نگاه کنیم، کم نیستند شخصیت‌هایی که زندگی بر وفق مرادشان نبوده و در نقطه‌ای تصمیم می‌گیرند یا مجبور می‌شوند که اوضاع را تغییر دهند. او آدم‌های غمگین را دوست دارد، افرادی که تلاش کرده‌اند اما نشده است و حالا باید در قامت یک بازنده به زندگی خود ادامه دهند. در جهانی که مایکل پین می‌سازد، فرصتی پیش می‌آید که این بازنده‌ها، به اجبار، کنار یکدیگر جمع شوند و روی زخم‌های یکدیگر مرهم بگذارند.
جاماندگان سه بازنده بزرگ دارد؛ هانهم معلم تاریخ، انگس دانش‌آموز و مری سرآشپز. گردهمایی اجباری این سه نفر، برای انگس از همه سخت‌تر است. قطعا هیچ نوجوانی دوست ندارد که تعطیلات را در مدرسه و در کنار معلم تاریخش بگدراند. اما دو نفر دیگه تقریبا بامیل شخصی خود تعطیلات را در مدرسه مانده‌اند. هانهم و مری، افراد میان‌سالی هستند که شکست خود در زندگی را پذیرفته‌اند و می‌دانند که تعطیلات هم قرار نیست چیزی را در زندگی‌شان تغییر دهد. انگس دانش‌آموز سفر معنوی این سه نفر است. او جوان است و هنوز به تغییر امید دارد.
مایکل پین ادامه‌دهنده راه کارگردانانی چون وودی الن است. کارگردانانی که آدم‌های زخمی را دوست دارند و با لایه‌ای از کمدی تلاش می‌کنند تا زخم‌های این آدم‌ها را برای مخاطب دوست‌داشتنی کنند. آن‌ها در پرده سینما به‌دنبال خلق چیزی در حوالی انسان و انسانیت هستند. باید امیدوار باشیم که وودی الن و الکساندر پین همچنان فیلم بسازنند، کارگردانانی که فیلم‌هایشان چیزی را در عمق وجود آدمی قلقلک می‌دهد و برای او حال بهتری را به ارمغان می‌آورد.
به سبک دهه ۷۰
داستان فیلم در دهه ۱۹۷۰ می‌گذرد و جدا از طراحی صحنه و لباس که در حال هوای آن دوره است، پین تلاش کرده تا فیلم را نیز با حال و هوای فیلم‌های آن دوره بسازد. فیلتر زرد تصاویر گواه این اتفاق است. زوم بک‌های سریع که قاب بندی تصویر را ناگهان از کلوزآپ به لانگ‌شات می‌برند، موسیقی پاپ و موسیقی متن، فونت و تیتراژ نیز همه و همه کاری می‌کنند تا بیننده حس کند در حال تماشای یک فیلم دهه هفتادی است.
جاماندگان علی‌رغم نامزد شدن برای بهترین فیلم اسکار، بعید است که با حضور اوپنهایمر شانسی داشته باشد. وضعیت جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد نیز با حضور کیلین مورفی، احتمالا به‌همین صورت باشد. اما دیواین رندالف در نقش مری از شانس‌های اصلی اسکا نقش مکمل زن به‌نظر می‌رسد.
در پایان اگر به دنبال فیلمی هستید تا کمی حال شما را خوب کند، تماشای جاماندگان را به شما توصیه می‌کنیم. علاقه‌مندان فیلم و سریال می‌توانند این فیلم را در روبیکا، با دوبله فارسی و بدون نیاز به خرید اشتراک تماشا کنید.
